donderdag, 23 februari 2012

Op de Kaap staat het vol met bordjes: Bavianen kunnen gevaarlijk zijn, niet voederen! Daardoor kreeg mama natuurlijk het idee dat er daar ergens bavianen waren en ze liep dan ook de hele tijd te zoeken. Maar neen hoor, geen enkele baviaan liet zich zien. Misschien had mama een banaan moeten meebrengen om ze te lokken. Maar vandaag is het dan toch gelukt om bavianen te zien: ze liepen gewoon de weg over, papa had er bijna een omver gereden!  Toen mama haar fototoestel had bovengehaald waren ze al in de bosjes verdwenen. Het afrikaans voor baviaan is trouwens ‘bobbejaan’.

We kwamen de bobbejanen tegen toen we terugkwamen van de Kango-grotten. Dat zijn enorm grote grotten onder de grond die je samen met een horde andere toeristen kan bezoeken onder leiding van een gids. Je gaat steeds dieper en dieper in de buik van de aarde en overal is het erg donker. Papa vond het erg interessant, mama vond het een beetje eng. Mama is er ook zeker van dat Moma het helemaal niet leuk zou vinden.

’s Middags gingen we eten in een restaurant aan de rand van een grote vijver en in die vijver zaten 6 nijlpaarden. We konden ze zien liggen, maar veel was er niet aan te zien, want nijlpaarden blijven de hele dag gewoon in het water liggen omdat hun dunne huid niet tegen de felle zon kan. Pas als de zon onder is komen ze op de oever om de hele nacht door gras te eten.

Er kwam toen ook een meneer langs met een slangetje dat hij had gevonden terwijl hij een auto herstelde. Mama wilde dat papa de slang even vastnam voor op de foto, maar papa durfde niet. In zijn buik zag je de vorm van een muisje opbollen, dat de slang met huid en haar had opgegeten. Gelukkig was ze te klein om mensen met huid en haar op te eten!

Woensdag, 22 februari 2012

Deze ochtend werden we bij Beryl op school verwacht. Ze werkt op het secretariaat van de Wes-Eind Primer Skool in Fransschoek, één van de zeldzame gratis scholen in Zuid-Afrika. In België zijn alle scholen gratis, dat moet van de minister. Maar in Zuid-Afrika moet je meestal betalen voor de school van je kinderen, en niet weinig ook. Maar deze school is dus wel gratis en er komen bijna alleen maar heel arme kinderen.  Daarom krijgen de kinderen er ook elke middag een gratis warme maaltijd, want anders zouden ze helemaal geen eten krijgen, want hun ouders hebben daar geen geld voor.

We kregen een interessante rondleiding van Beryl. De kinderen op school zagen er erg flink uit, ook al zitten ze in erg grote klassen. Op de foto zie je het eerste leerjaar met 44 leerlingen! Als je goed kijkt op een andere foto, zie je ook een jongen op blote voeten. Stel je voor: naar school op blote voeten, onze juffen zouden nogal kijken! Waarschijnlijk heeft deze jongen geen geld voor schoenen, maar ik zag ook al rijke kinderen op weg naar school op blote voeten. Blijkbaar lopen Zuid-Afrikanen erg graag blootvoets rond.

Na de rondleiding namen we afscheid van Beryl en vertrokken we voor een erg lange rit naar Oudtshoorn door de Kleine Karoo, een heel droog maar prachtig weids berglandschap. Papa reed weer heel vlot, maar af en toe iets te vlot naar mama’s zin. Toch kwamen we veilig aan in Oudtshoorn. Oef!

Dinsdag, 21 februari 2012

Vandaag werden we verwacht bij Billie in Franschhoek. We moesten dus onze koffers pakken en afscheid nemen van onze gezellige slaapkamer in het blauwe huis.

Omdat het weer veel beter was dan gisteren, besloten we eerst nog eens de tafelberg te bezoeken. We hadden deze keer geen tijd om te  voet naar boven te gaan, dus we namen de gondel naar boven. Er waren weer enorm veel toeristen die te tafelberg wilden zien. Dat vond mama niet zo leuk en daar liep ze de hele tijd over te zagen. Mama wilde ook graag dassies zien op de berg, maar die hadden zich natuurlijk allemaal verstopt voor de mensenmassa daarboven.

Papa rijdt intussen aan de verkeerde kant van de straat alsof hij nooit iets anders gedaan heeft, dus in geen tijd waren we in Franschhoek. Daar werden we opgewacht door Billie met een overheerlijke lunch. Billie heet eigenlijk Koen en hij zat vroeger bij papa op school en in de scouts en ze waren dikke vrienden.  Nu hadden ze elkaar wel vijftien jaar niet meer gezien, dus ze hadden veel te vertellen, en mama deed natuurlijk lustig mee. Na de lunch gingen we Beryl oppikken op de school waar ze werkt en gingen we wijn proeven op twee wijnboerderijen.  ’s Avonds bakte Billie voor ons een stukje struisvogel, wat erg lekker was. Billie woont al meer dan tien jaar in Zuid-Afrika en kon erg veel spannende verhalen vertellen.

Amerikaanse toeristen maken foto's met hun computer

papa op de tafelberg, boven de wolken!

Maandag, 20 februari 2012

Vandaag zouden we de tafelberg beklimmen. Die berg ligt in het midden van de stad. Hij is meer dan 1000 meter hoog. Dus na het ontbijt trokken we onze stapschoenen aan en pakten we onze rugzak met drinkwater en een koekje voor de lastige tocht. Maar toen we buiten kwamen, zagen we dat de berg  helemaal in de wolken zat. Door de wolken zou je geen hand voor ogen zien, dus we zouden het mooie uitzicht missen en het zou ook erg gevaarlijk zijn. Elk jaar moeten veel mensen van de tafelberg gered worden met een helikopter en er zijn ook altijd een paar die sterven op de berg. Toeristen raken de weg kwijt en vallen of komen om van honger en dorst.

We trokken dus onze schoenen weer uit en sloften op onze sandalen naar het kasteel van Kaapstad. Dat kasteel werd heel lang geleden gebouwd door Nederlandse zeevaarders die hier de baas wilden komen spelen en er heeft nooit een prinses in gewoond, alleen maar soldaten en gevangenen. We hadden een heel grappige gids die de hele tijd grapjes maakte en ons om te lachen opsloot in de kerker. We hebben veel bijgeleerd over de geschiedenis van Kaapstad.

Na de middag reden we naar Windhoek waar Karen woont. Karen is een vriendin van Eva Plasticine en daardoor ook een beetje een vriendin van mama. We zouden samen met Karen en haar kinderen Elaine en Matthew naar het strand gaan, maar opnieuw gooide het weer roet in het eten. Het was helemaal geen strandweer met regen en wind, dus in de plaats gingen we naar Constantia. In Constantia bezochten we een heel oude mooie wijnboerderij. Matthew wilde zijn schoenen niet aandoen, dus die heeft de hele namiddag op zijn blote voeten in de plassen gesprongen. Elaine had brood mee voor de eenden, maar ze hadden net gegeten en hadden geen honger meer. Karen vertelde honderduit over Zuid-Afrika en Kaapstad (of ‘Slaapstad’ zoals ze zeggen, want alles gaat hier heel traag) en mama en papa vonden het heel interessant.

Toen we thuiskwamen stond Greg, de man van Karen, ons al op te wachten. We hebben samen een broodje boerewors gegeten en nog veel meer gebabbeld. Toen we naar huis gingen hebben we beloofd dat we nog eens zouden terugkomen met de kinderen. We hopen dat jullie het zien zitten om eens samen met ons naar Zuid-Afrika te komen.

Zondag, 18 februari 2012

Deze morgen kregen wij een eitje bij het ontbijt. De koeken van bij opa en oma waren natuurlijk lekkerder geweest, maar op vakantie heb je niet altijd te kiezen.

Na het ontbijt stapten we in onze omgekeerde auto en reden we door de verkeerde straten naar de haven in het dorpje Houtbaai. Daar mochten we op de Calypso, een boot die ons naar een klein eilandje bracht waar een kolonie robben woonde. De robben waren met héééél veel en ze hadden weinig plaats op hun eiland. Er zwommen ook ontzettend veel zeehonden in het water en sommigen waren zo blij ons te zien dat ze een salto door de lucht maakten. Het stonk er ook erg naar vis. Geen idee of de zeehonden daar iets mee te maken hebben.

Daarna reden we door naar een grote parking, van waaruit we te voet naar Cape Point en daarna naar Kaap de Goede Hoop stapten. Op Cape Point waren ontzettend veel mensen. Al die mensen denken dat Cape Point het meest zuidelijke punt van Afrika is. Dat is niet echt zo, maar omdat ze dat denken, willen ze er allemaal wel eens geweest zijn. En nu zijn wij daar ook eens geweest. Op Kaap de Goede Hoop was bijna niemand. Kaap de Goede Hoop heette vroeger Kaap der Stormen omdat het er zo vaak stormt natuurlijk (maar vandaag was het stralend weer). Een beetje later veranderden de zeelieden op weg naar Indië  de naam in Kaap de Goede Hoop omdat ze op dat punt eindelijk hun eindbestemming wat dichterbij zagen komen.

In de stormen zijn heel veel schepen vergaan en in het restaurant aan de kaap hebben de pizza’s allemaal de naam van een gezonken schip!

Er wordt verteld dat er bijna 400 jaar geleden een Nederlands schip bij de Kaap in moeilijkheden kwam door een hevige storm. De matrozen op het schip kregen schrik en vroegen om aan land te gaan tot de storm over was, maar de kapitein werd heel boos en hij gooide iedereen die dit vroeg overboord. Hij riep:”God of de Duivel, de kaap vaar ik om, al moet ik varen tot het Laatste Oordeel” En sindsdien spookt het schip in de zeegebieden rond de kaap. Ze noemen het spookschip  De Vliegende Hollander. Vandaag waren er geen stormen, en wij hebben geen spookschip gezien, maar wel een hele familie dassies! Een dassie lijkt op een grote cavia, maar is eigenlijk verre familie van de olifant! Ze zijn helemaal niet bang van mensen en ik kon er zelfs eentje aaien.

Na ons bezoek aan de Kaap, gingen we nog een pinguïnkolonie bezoeken. De Afrikaanse Pinguïn is heel klein en schattig, maar volgens ons ook een beetje saai. Kijk maar naar het filmpje

Zaterdag, 18 februari 2012

Weten jullie nog dat we gisteren samen in een cafeetje zijn gaan eten? Onze rugzak en valiezen zaten toen al in de koffer van het kleine autootje van mama. Meteen nadat we jullie terug op school hadden afgezet voor het carnavalsfeest, zijn we naar het station in Gentbrugge gereden. Toen we daar op de trein stapten, begon onze reis.

Pas deze voormiddag om 11 uur kwamen wij aan in Kaapstad.

We hebben de hele nacht op het vliegtuig gezeten, naast elkaar in een smalle zetel met weinig plaats voor onze benen, en je weet dat mama lange benen heeft! In die zetel moesten we ook slapen en dat lukte natuurlijk niet zo goed. Daarom zijn we nu alletwee een beetje moe.

Op de luchthaven hier in Kaapstad, gingen we een auto huren. We schrokken wel even toen we zagen dat het stuur aan de verkeerde kant stond. Dat komt omdat ze hier ook aan de verkeerde kant rijden: links in plaats van rechts. Papa zit aan het stuur, en mama roept de hele tijd:”Links rijden!”

We slapen in een leuk Afrikaans huis, bij Duitse mensen. We zijn meteen in de stad gaan wandelen, zo ver dat we het niet meer zagen zitten om nog terug te wandelen. Dan hebben we maar de bus terug genomen.

echte mannen lezen de krant

we vliegen boven de wolken