Vandaag zouden we de tafelberg beklimmen. Die berg ligt in het midden van de stad. Hij is meer dan 1000 meter hoog. Dus na het ontbijt trokken we onze stapschoenen aan en pakten we onze rugzak met drinkwater en een koekje voor de lastige tocht. Maar toen we buiten kwamen, zagen we dat de berg helemaal in de wolken zat. Door de wolken zou je geen hand voor ogen zien, dus we zouden het mooie uitzicht missen en het zou ook erg gevaarlijk zijn. Elk jaar moeten veel mensen van de tafelberg gered worden met een helikopter en er zijn ook altijd een paar die sterven op de berg. Toeristen raken de weg kwijt en vallen of komen om van honger en dorst.
We trokken dus onze schoenen weer uit en sloften op onze sandalen naar het kasteel van Kaapstad. Dat kasteel werd heel lang geleden gebouwd door Nederlandse zeevaarders die hier de baas wilden komen spelen en er heeft nooit een prinses in gewoond, alleen maar soldaten en gevangenen. We hadden een heel grappige gids die de hele tijd grapjes maakte en ons om te lachen opsloot in de kerker. We hebben veel bijgeleerd over de geschiedenis van Kaapstad.
Na de middag reden we naar Windhoek waar Karen woont. Karen is een vriendin van Eva Plasticine en daardoor ook een beetje een vriendin van mama. We zouden samen met Karen en haar kinderen Elaine en Matthew naar het strand gaan, maar opnieuw gooide het weer roet in het eten. Het was helemaal geen strandweer met regen en wind, dus in de plaats gingen we naar Constantia. In Constantia bezochten we een heel oude mooie wijnboerderij. Matthew wilde zijn schoenen niet aandoen, dus die heeft de hele namiddag op zijn blote voeten in de plassen gesprongen. Elaine had brood mee voor de eenden, maar ze hadden net gegeten en hadden geen honger meer. Karen vertelde honderduit over Zuid-Afrika en Kaapstad (of ‘Slaapstad’ zoals ze zeggen, want alles gaat hier heel traag) en mama en papa vonden het heel interessant.
Toen we thuiskwamen stond Greg, de man van Karen, ons al op te wachten. We hebben samen een broodje boerewors gegeten en nog veel meer gebabbeld. Toen we naar huis gingen hebben we beloofd dat we nog eens zouden terugkomen met de kinderen. We hopen dat jullie het zien zitten om eens samen met ons naar Zuid-Afrika te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten